Piękny słoneczny dzień. Spacerowałam spokojnie chodnikiem biegnącym wzdłuż brzegu rzeki Han. Ze słuchawkami w uszach wpatrywałam się w to naturalne lustro, nie zwracając nawet uwagi na otaczający mnie świat. Z tej, jakże upojnej chwili wyrwały mnie wibracje telefonu w mojej kieszeni. Odebrałam szybko, zerkając wcześniej na ekran.
- No hej, siostrzyczko. Co chcesz?
- Mama prosiła, żeby ci przekazać, że za pół godziny będzie gotowy obiad. I przy okazji pyta, gdzie jesteś?
- Spaceruję koło rzeki Han. Jednak, skoro w grę wchodzi jedzenie, to postaram się być na czas. - Po obu stronach słuchawki zabrzmiał lekki śmiech.
- A no tak. Zapomniałam, że ty nigdy nie będziesz miała chłopaka, bo żadnego nie pokochasz tak, jak jedzenie - siostra roześmiała się. - Dobra, kończę.
- Pa, widzimy się przy obiedzie - odwzajemniłam ponownie śmiech i rozłączyłam się.
Włożyłam z powrotem słuchawki do uszu, kiedy akurat poleciała piosenka "Another day of sun" z przecudownego filmu "La la land". Nie mogłam powstrzymać się  od cichego podśpiewywania, wzrokiem nadal błądząc po tafli rzeki. Przyspieszyłam krok tak, aby był on w rytm muzyki.
- "'Cause maybe in that sleepy town
He'll sit one day, the lights are down
He'll see my face and think of how he..." - nie udało mi się dokończyć, gdyż poczułam, jakbym weszła w ścianę, po czym padłam na ziemię, uderzając pośladkami o kostkę chodnika. Stęknęłam cicho z bólu, kiedy zobaczyłam przed sobą męską dłoń, oferującą pomoc we wstaniu. Jedną ręką podpierając się o chodnik, drugą chwyciłam oferowaną mi pomoc i podniosłam się powoli na nogi. Młody, ale okropnie wysoki mężczyzna ukłonił mi się lekko.
- Bardzo panią przepraszam - podniósł wzrok i nasze spojrzenia spotkały się.
- Nie potrzebnie. To ja szłam bardzo nieostrożnie - uśmiechnęłam się do niego lekko.
- Biorę całą winę na siebie - chłopak odwzajemnił uśmiech i wyciągnął w moją stronę rękę. - Jestem Matt i bardzo chciałbym wynagrodzić to spotkanie z chodnikiem.
- Matt? Trochę niespotykane imię, jak na Azjatę - uniosłam brew i uścisnęłam jego dłoń. - Bri.
- Lepszy ze mnie Amerykanin niż Koreańczyk - ze śmiechem podrapał się po karku. - Jestem z LA. To co, może pójdziemy na kawę? Naprawdę marzę, żeby zadośćuczynić ci ten mały wypadek.
- Wiesz co, z wielką chęcią - spojrzałam na telefon, aby sprawdzić godzinę. - Ale może nie dzisiaj? Już dawno powinnam być w domu.
- Niech będzie - obdarzył mnie przepięknym uśmiechem. Wręczył mi swój telefon. - Wpisz mi swój numer, żebyśmy mogli ustalić datę.
Przytaknęłam, po czym zrobiłam to, o co prosił chłopak, podpisując swój kontakt imieniem i emotikoną ślącą buziaka. Oddałam mu przedmiot.
- W takim razie, do zobaczenia - pokazałam mu mój najlepszy grymas szczęścia, a następnie odeszłam szybko w swoją stronę.
Energicznym krokiem doszłam do domu i wparowałam do niego, od razu ściągając buty oraz kurtkę. Szybko przepłukałam ręce pod zlewem w kuchni, spiesząc do salonu, w którym już czekał na mnie talerz zapełniony jedzeniem, a także mama z siostrą, jedzące w spokoju.
Zasypiając miałam nadal przed sobą widok chłopaka, stojącego przede mną z zakłopotaną miną, kiedy przepraszał za nasz mały wypadek.
- Te oczy, takie magiczne - westchnęłam, ostatecznie zapadając w końcu w sen.
Przekraczałam próg małego lokalu, w którym na co dzień sprzedają gorące napoje, rozglądając się za towarzyszem. Nasze spotkanie przy "wynagradzającej" kawie przebiegło w bardzo pogodnej atmosferze, toteż szybko postanowiliśmy to powtórzyć i potem znowu, i znowu, i znowu, aż ta kawiarnia stała się takim "naszym" miejscem. Zawsze zasiadaliśmy przy tym samym stoliku koło okna, z którego idealnie było widać dokładne miejsce naszego pierwszego spotkania.
Od tamtego incydentu minął już miesiąc, który spędziliśmy, widując się najczęściej, jak to tylko możliwe oraz zacieśniając naszą relację.
Przez ten miesiąc staliśmy się bardzo bliskimi przyjaciółmi. Czy mi się podobał? No cóż, Matt to bardzo atrakcyjny, młody mężczyzna, w dodatku dobrze wychowany... No proszę was! Oczywiście, że mi się podobał! Ale tyle, ile między nami było, wystarczało mi w zupełności. Samo jego towarzystwo było dla mnie wielkim darem.
- Hej, Big Matt! - Zawołałam, żeby zwrócić na siebie jego uwagę. Przezywałam go tak, ponieważ był ode mnie jakieś dwadzieścia pięć centymetrów wyższy. Chłopak, kiedy mnie zauważył, wstał z miejsca i rozłożył ręce czekając, aż podejdę i przytulę się na powitanie. Tak też oczywiście zrobiłam.
Siedzieliśmy już ze dwie godziny, żywo rozmawiając, gdy dostałam wiadomość od mamy, że mam już wracać do domu. Zaproponował, że mnie odprowadzi. Szliśmy spokojnym krokiem, rozprawiając na temat prac, jakich możemy się podjąć, żeby zacząć zarabiać jakieś pieniądze. Nim spostrzegliśmy, staliśmy już pod moim domem. Tak, jak na powitanie się przytulaliśmy, tak na pożegnanie zawsze chłopak dostawał ode mnie całusa w policzek. Taki trochę rytuał. Jednak tego dnia, kiedy stanęłam na palcach, aby to zrobić, chłopak zatrzymał mnie.
- Co jest? - zapytałam, przekrzywiając głowę w bok. On zanim odpowiedział, obdarzył moją osobę swoim najpiękniejszym uśmiechem.
- Mam już dość całowania w policzek - nachylił się i złożył przelotny pocałunek na moich ustach, po czym powiedział szybkie "cześć", obracając się, żeby odejść. Ja jednak, szybko złapałam jego nadgarstek. Matt odwrócił się, patrząc na mnie pytającym wzrokiem. Położyłam dłonie na jego policzkach, energicznie przyciągając go do siebie i złączyłam nasze wargi. Chłopak stał przez chwilę jak słup, przetwarzając w głowie, co się właśnie dzieje. Moment później usadowił jedną z rąk na moim karku, drugą obejmując mnie w pasie i szczelnie przy sobie przytrzymując.
Trwaliśmy w tym stanie przez dłuższą chwilę, obdarowując się tylko coraz to nowymi pocałunkami. W końcu jednak musieliśmy się od siebie odkleić, lecz oboje zrobiliśmy to z uśmiechami na twarzach. Nie odrywając od siebie wzroku, pożegnaliśmy się ostatni raz, ja na ślepo otwierając drzwi, przez które przeszłam i niechętnie zamknęłam. Westchnęłam, moja dłoń od razu powędrowała do warg, mających nadal smak chłopaka na sobie. Szybko na twarz wpłynął mi szeroki uśmiech, kiedy w mojej głowie pojawił się obraz Matta, który był zdecydowanie szczęśliwy z mojego czynu.
Krzyknęłam lekko do mamy, że już jestem, po czym myknęłam do swojego pokoju i klapnęłam na łóżko, przytulając do piersi małego, pluszowego lewka, którego ukochany zdobył mi kiedyś w automacie. Tej nocy miałam problem ze snem, ale spokojnie. To tylko z radości.
Od tamtego dnia dużo się nie zmieniło. No może oprócz faktu, że oficjalnie zostaliśmy parą. Moja mama dowiedziała się kilka dni później. Na tą wiadomość odpowiedziała zaproszeniem chłopaka na obiad do naszego domu. Dzień po tym, Matt siedział koło mnie w naszej jadalni. Zadziwiająco dobrze się bawił, zwłaszcza kiedy mama zaczęła opowiadać żenujące historie z mojego dzieciństwa, a ja może przypadkiem rzuciłam w nią kilka razy ziarnami ryżu, które przyniosłam sobie z kuchni na wypadek właśnie takiego zdarzenia.
Jak tylko udało mi się oderwać zaciekawionego chłopaka od mamy, poszliśmy we dwoje na spacer. Trzymając go za rękę, obserwowałam rzekę Han, obok której się przechadzaliśmy, bez przerwy rozmawiając.
Nagle BM zatrzymał się. Spojrzałam na niego, lecz on miał swój wzrok utkwiony przed siebie. Sekundę później na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Somin! - Krzyknął i machnął ręką, po czym puścił mnie, podbiegając kilka metrów. Uścisnął dziewczynę, wyglądającą na mniej-więcej mój wiek, a w tym czasie ja stanęłam krok za nim, czując się odrobinę niezręcznie. - Dawno się nie widzieliśmy! Co u ciebie słychać? Przyjęli cię gdzieś w końcu, piosenkareczko? Powiem ci, że nawet trochę wyładniałaś. - Dziewczyna zaśmiała się, nie wiedząc, jak odpowiedzieć na taką ilość pytań. Zauważyła mnie i tym chyba sprowadziła chłopaka na ziemię, bo sam na mnie spojrzał i podrapał się po karku z szerokim uśmiechem. - O! To jest moja dziewczyna, Bri - podałyśmy sobie dłonie - a to jest Somin - obdarzył mnie odrobinę niepewnym spojrzeniem - ... spotykaliśmy się kiedyś.


Powróciłam!!
Dobra, dobra, nie bijcie mnie. Starałam się, okej? ;d
Macie cudnego BM'a w nagrodę za czekanie i też z okazji oficjalnego debiutu K.A.R.D!!
Czekałam na to już tyle czasu. Ale nie myślcie, że nie publikowałam, bo czekałam na ich debiut. Jestem najzwyczajniej w świecie leniwa. Tak, ja też was kocham.
A i w ogóle, to znowu zmieniam imię. Tym razem z Gosee na Bri.

~ Bri

Szłam właśnie na spotkanie ze swoim chłopakiem. Wciągałam nosem zapach kwitnących na każdym kroku kwiatów. W uszach miałam słuchawki, z których leciała piosenka napisana przez Minpyo na moje urodziny. Idąc chodnikiem, z szerokim uśmiechem wsłuchiwałam się w jego głos, kiedy rapował jedną ze zwrotek.
W końcu stanęłam przed drzwiami kawiarni, w której chłopak pracował jako barista. Bardzo lubił tą pracę, dlatego ja podzielałam jego szczęście i często przychodziłam do niego, kiedy pracował. Tego dnia jednak byliśmy umówieni zaraz po zakończeniu jego zmiany, więc przyszłam po niego, żeby spędzić jak najwięcej czasu razem. Przeszłam próg drzwi wejściowych i skierowałam się do lady, za którą stał Minpyo, czyszcząc szklanki, odwrócony tyłem do miejsca, gdzie się zatrzymałam. Usiadłam na jednym z krzeseł i oparłam splecione ręce o blat. Chrząknęłam cicho, aby zwrócić na siebie jego uwagę, na co od razu obrócił się w moją stronę, a ogromny uśmiech przyozdobił jego twarz.
- Dzień dobry~ - przywitałam się melodyjnie i odwzajemniłam uśmiech.
- Cześć, kochanie - odpowiedział, po czym nachylił się nad ladą i cmoknął mnie lekko w usta. - To co zawsze? - Przytaknęłam, na co chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej i zabrał za przygotowywanie kawy. Już po chwili stało przede mną latte przykryte pianką, na której widniało karmelowe serduszko.
- Dziękuję - położyłam swoją dłoń na jego, a on od razu obrócił je tak, aby spleść nasze palce. Upiłam łyk kawy, rozkoszując się jej cudownym smakiem.
- Kończę za piętnaście minut i potem będziemy mogli już iść do tej restauracji - oparł rękę na blacie, a na niej głowę, wpatrując się we mnie. Tą słodką scenkę przerwała jedna z pracownic, która przyniosła Minpyo nowe zamówienie. - No cóż, pij sobie spokojnie, a ja wracam do pracy - ucałował delikatnie moje czoło i odwrócił się w stronę tych swoich wszystkich sprzętów do przygotowywania gorących napojów.
Opróżniłam całkowicie szklankę w tym samym momencie, w którym chłopak podał kelnerce ostatnie zamówienie. Gdy zobaczył, że skończyłam, wziął naczynie, umył je i wytarł, po czym poszedł na zaplecze, a po chwili wrócił w swoich codziennych ubraniach. Wyszedł zza lady i przytulił mnie od razu, kiedy wstałam.
- No to idziemy? - Podał mi rękę, którą chwyciłam bez zawahania. Kiwnęłam twierdząco głową, po czym opuściliśmy kawiarnię.
Randka minęła jak każda inna, było bardzo romantycznie, zjedliśmy pyszną kolację, prawie bez przerwy patrząc sobie w oczy. Nie będę zagłębiać się w szczegóły.
Wyszłam z budynku restauracji czekając na Minpyo, który musiał jeszcze zapłacić rachunek. Na zewnątrz było już ciemno, praktycznie ani jednej żywej duszy na ulicy. Stukałam niecierpliwie obcasem buta o chodnik, kiedy podszedł do mnie nieznany mi mężczyzna. Po jego sposobie poruszania się mogłam stwierdzić, iż był on lekko wstawiony.
- Co taka piękna istota robi sama o takiej porze w takim miejscu? - Zaczął, niezbyt subtelnie "dowalając" się do mnie.
- Nie jestem sama - odpowiedziałam, utrzymując maskę stoickiego spokoju na twarzy.
- Masz rację teraz już nie - uśmiechnął się cwanie nieznajomy, zmniejszając dystans między nami. Automatycznie zrobiłam krok w tył, jednak on dalej się przybliżał. Już mniej spokojna fuknęłam do niego coś w stylu "Proszę mnie zostawić!", jednak chyba nie za bardzo dotarło. Jak na złość, mój chłopak dalej nie wychodził, a naokoło nie widziałam nawet jadącego samochodu, już o przypadkowych przechodniach nie mówiąc.
Gdy mężczyznę zaczął drażnić mój opór i stawał się agresywniejszy, ktoś szarpnął go za ramię w swoją stronę i wymierzył mocny cios prosto w twarz. Ten zatoczył się, po czym ruszył na tą osobę z chęcią rewanżu, jednak zauważył, że mój "rycerz" wyciągnął w jego stronę nóż. To sprawiło, że zatrzymał się i uniósł ręce w geście obronnym.
Przyglądałam się wszystkiemu z odległości około dwóch metrów, ponieważ aż tak odrzuciło tego namolnego typa. Mój wybawca stał do mnie tyłem. Miał na sobie czarną bluzę z kapturem mocno naciągniętym na głowę.
- Masz pięć sekund, aby się stąd zmyć, śmieciu - zagroził, na co ten drugi od razu odwrócił się i pobiegł co sił przed siebie. Kiedy usłyszałam to zdanie, głos nieznajomego wydał mi się dziwnie znajomy, a on sam schował nóż oraz zaczął powoli iść w tylko sobie znanym kierunku, nie czekając nawet na podziękowanie z mojej strony.
- Heedo? - zapytałam, nim za bardzo się oddalił, aby sprawdzić czy moje spostrzeżenie było trafne. On tylko stanął w miejscu, co utwierdziło mnie w przekonaniu, iż mam rację. - Dziękuję - dodałam, po czym już nie przeszkadzałam mu w odejściu.
Tak dla wyjaśnienia. Yu Heedo to najlepszy przyjaciel i jednocześnie współlokator mojego chłopaka. Jest on osobą dość zamkniętą w sobie, przez co nie ma wielu znajomych. Jego źródłem zarobku jest montowanie piosenek w jakiejś bardzo małej wytwórni, dlatego prawie nie wyściubia nosa z domu, pochłonięty pracą. To dzięki niemu Minpyo odkrył swój talent do rapu, który później przelał w utwór na moje urodziny, wspominany przeze mnie już wcześniej. Nie miałam okazji porozmawiać z nim zbyt wiele razy, jednak mój chłopak opowiadał mi o Heedo, dzięki czemu tyle wiem.


- Za chwilę zostanie otworzona kasa numer trzy - usłyszałam ze sklepowego głośnika. Chodziłam z koszykiem wypełnionym artykułami spożywczymi potrzebnymi mi do przetrwania następnych kilku dni. Po zakończonej piosence w radiu zaczęła się prognoza pogody.
- O nie, tylko nie burze - mruknęłam płaczliwym głosem pod nosem, kiedy usłyszałam, co zapowiadają na przyszły tydzień.
- Coś nie tak z burzami? - usłyszałam za sobą wesoły głos, na co podskoczyłam lekko, zaskoczona, a następnie odwróciłam się. Stali za mną Minpyo wraz z Heedo, obaj uśmiechnięci.
- Przecież wiesz, jak panicznie się ich boję - stęknęłam do tego, który wypowiedział te słowa, a on przytulił mnie mocno i ucałował mój policzek. - Cześć, Heedo - przywitałam się z drugim z ogromnym uśmiechem na twarzy.
- Cześć - odpowiedział tylko krótko. - Zostawię was już samych, dasz radę sam z tym wszystkim?
- No jasne - odparł mój ukochany.
- To dobrze - mruknął, lecz widząc nasz pytający wzrok, kontynuował - muszę zmiksować do wieczora jeszcze kilka kawałków tej żeńskiej grupy, którą przedstawiłem ci wtedy w klubie - pomógł Minpyo skojarzyć. - No to do zobaczenia - uśmiechnął się do mnie.
- Hej - odwzajemniłam uśmiech - i powodzenia.
- Dzięki - odwrócił się i opuścił sklep. Ja spojrzałam przymrużonymi oczyma na mojego chłopaka.
- Jaka żeńska grupa? - mówił, że ostatnio nie bywa w klubie, więc postanowiłam pograć rolę zazdrośnicy.
- A no wiesz, w lipcu, jak byłaś z rodzicami na wakacjach za granicą, Heedo wziął mnie na jakąś imprezę firmową i byli tam wszyscy pracownicy, włącznie z tymi ich zespolikami - wzruszył ramionami. Ponownie mnie przytulił - dużo musisz jeszcze kupić?
- Nie, już chyba mam wszystko - obdarzyłam go lekkim uśmiechem.
Dokończyliśmy zakupy. Szatyn postanowił pomóc mi i odprowadzić do domu. Szliśmy spokojnie chodnikiem. Była piękna pogoda. Wielu ludzi było na zewnątrz, aby z niej skorzystać. Przechodziliśmy akurat koło restauracji, przed którą zdarzył się ten incydent dwa tygodnie temu. Na wspomnienie wręcz rycerskiego gestu przyjaciela Minpyo, moją twarz przyozdobił uśmiech.
Po kilku minutach staliśmy już u mnie w kuchni, odkładając zakupy na stół.
- Kochanie, może ja bym z tobą teraz został? - Chłopak podszedł bardzo blisko i uśmiechnął się w "ten" sposób, obejmując mnie.
- Dzisiaj nie za bardzo, bo muszę sprzątać - skrzywiłam się lekko. - Ale może w przyszłym tygodniu, kiedy zapowiadają te burze? Wtedy nie pogardziłabym twoim towarzystwem - stanęłam lekko na palcach i cmoknęłam go w usta.
- Nie mogę - podrapał się dłonią po karku - za tydzień lecę na kilka dni na szkolenie do Japonii. Przepraszam, że nie będę mógł przy tobie być, gdy będzie ci ciężko.
- Nic nie szkodzi. W końcu to nie twoja wina, tylko obowiązek - westchnęłam i wtuliłam się mocno w tors ukochanego.
- Kocham cię - szepnął mi do ucha.
- Ja ciebie też.

Był już drugi dzień po wyjeździe Minpyo. Umówiłam się z przyjaciółką ze szkoły w kawiarni, gdzie szatyn pracował. Przyszłam przed czasem więc usiadłam przy ladzie. W pewnym momencie zagadała mnie kelnerka - koleżanka Minpyo.
- O, nie spodziewałam się ciebie tutaj! Myślałam, że pojechałaś razem z Pyo - uśmiechnęła się do mnie.
- Nie słyszałam jeszcze, żeby na szkolenia można było zabierać osoby towarzyszące - zaśmiałam się cicho. Dziewczyna zrobiła mocno zdziwioną minę.
- Jakie szkolenie? Twój chłopak wziął kilka dni wolnego i powiedział, że wyjeżdża, więc tak jakoś automatycznie pomyślałam, że z tobą...
Pokiwałam tylko niezrozumiale głową. Kelnerka dała mi w końcu spokój. Po chwili przyszła moja przyjaciółka, jednak przez całe nasze spotkanie i jeszcze dłużej myślałam, co kombinuje Minpyo.
Dzień później miała przyjść ta zapowiadana burza. Pół dnia padał deszcz, a ja już przygotowywałam się, głównie mentalnie, na wyładowania atmosferyczne. Przygotowałam sobie na łóżku najcieplejszy koc i małego pluszowego króliczka, którego dostałam od Pyo. Pisałam do niego poprzedniego wieczora, jednak nadal nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. Kiedy przyniosłam do sypialni dzbanek z wodą i szklankę, usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Myśląc, że to od mojego chłopaka, szybko chwyciłam telefon i go odblokowałam. Jednak zawartość wiadomości bardzo mnie zdziwiła.

Do wiadomości dołączone było zdjęcie... Minpyo i jakiejś kobiety... całujących się... na ulicy Tokyo... to jest na pewno aktualne zdjęcie, bo on ma na sobie buty, które kupił w ubiegły weekend... ale dlaczego? Dlaczego on ją całuje? Jeszcze kilka dni temu mówił, że mnie kocha... nie, to niemożliwe. To na pewno musi być jakiś głupi dowcip. Przyszła kolejna wiadomość.

Ale chwila, kto pisze te sms-y? Spojrzałam, numer nieznany. Ale skąd ta osoba zna moje imię, mój numer i dlaczego chciała mi to pokazać?
BUM! W tym momencie usłyszałam pierwszy grzmot. Naraz pojawiły się błyski i kolejne grzmoty. Wparowałam pod koc, szczelnie się nim opatuliłam, po czym już nie zdołałam powstrzymać łez, które popłynęły strumieniami po moich policzkach. Panika mnie dopadła, a serce dobiło. Leżałam i płakałam, cała się trzęsąc, mocą wyobraźni przypominając sobie to zdjęcie, które dostałam w wiadomości.


Skończyłem montować ostatni utwór i wyłączyłem komputer akurat, kiedy usłyszałem pierwszy grzmot. Mimo, że podczas burzy powinienem wyłączyć telefon, nie mogłem oprzeć się, by zobaczyć wiadomość, która dosłownie przed chwilą przyszła. Było to zdjęcie z podpisem:


Przyjrzałem się fotografii. To był Pyo z członkinią tej grupy, których płytę ostatnio montowałem! Dlaczego całują się, jeżeli on ma dziewczynę?!
Na myśl o ukochanej mojego kumpla poczułem ciepło w sercu. Przyznaję, zakochałem się w niej w dniu tamtego incydentu przed restauracją, ale dobrze to ukrywałem, bo nie chciałem stracić przyjaciela. Z tego uczuciowego letargu wyrwała mnie kolejna wiadomość.


CO?! Przecież... ona się załamie! W dodatku jest burza, a ona sama przyznała, że panicznie się jej boi! Muszę do niej zadzwonić. Nie... pewnie wyłączyła telefon, gdy zaczęło grzmieć.
Nie przejmując się ani burzą, ani ulewą, ubrałem się szybko i wybiegłem z mieszkania, wcześniej tylko je zamykając. Pędziłem co tchu w stronę miejsca zamieszkania dziewczyny, na szczęście nie musiałem omijać ludzi, ponieważ dzięki pogodzie nikogo nie było na ulicach. Dobiegłem tam szybciej, niż się spodziewałem. Zapukałem do drzwi.
- Suji! To ja, Heedo! - krzyknąłem, żeby usłyszała. Stałem, stałem i nic. Nie otwierała. Podrapałem się po karku myśląc, jak się tam dostać.
Zapaliła mi się lampka nad głową. No tak! Pyo mówił kiedyś, że pod doniczką, stojącą przy drzwiach wejściowych domu Suji, leży dodatkowy klucz do nich. Jedną ręką podniosłem rzeczoną doniczkę, a drugą wymacałem mały metalowy przedmiot. Otworzyłem drzwi i przekroczyłem ich próg. Zdjąłem szybko buty i przemoczoną bluzę. Zajrzałem do salonu, lecz tam jej nie było. Druga najbardziej prawdopodobna opcja to... sypialnia! Popędziłem tam. Wszedłem przez uchylone drzwi i zobaczyłem dziewczynę, którą kochałem, zwiniętą w kłębek pod kocem, słyszałem tylko jej szloch.
- Suji - szepnąłem cicho, na co ona wyjrzała lekko na powierzchnię, kierując zaczerwienione oczy na moją osobę. Wpatrywaliśmy się tak w siebie przez krótką chwilę, ponieważ podszedłem do niej, usiadłem na łóżku i zamknąłem ją w mocnym oraz szczelnym uścisku. Czułem, jak cała się trzęsła, dlatego jeszcze ciaśniej objąłem ją swoimi ramionami. Złożyłem delikatny pocałunek na czubku jej głowy, jako kolejną próbę uspokojenia. Moje metody działały. Po chwili Suji już się nie trzęsła, jednak nadal płakała, odwzajemniając mój uścisk.
- Przepraszam - szepnąłem.
- Za co?
- To ja przedstawiłem ją temu gnojkowi. Czuję się winny...
- N-nie mów tak. Przecież równie dobrze mogli się spotkać gdzieś na ulicy.
Nasze spojrzenia po raz kolejny się skrzyżowały. Jej piękny wzrok spoczywał na moim. Powoli położyłem dłoń na jej policzku. Ona na ten gest przymknęła tylko oczy. Serce łomotało mi jak szalone. Była tak blisko, w dodatku już nie miała chłopaka. Okropna chęć pocałowania jej właśnie w tym momencie zawładnęła moim umysłem. Jednak resztkami swojej woli powstrzymywałem się. Dam jej czas, myślałem. Dopiero co dowiedziała się o zdradzie chłopaka, którego tak kochała.
Nadal trzymałem dziewczynę w swoich mocnych objęciach. Nawet, kiedy burza już się skończyła. Sama Suji się nie sprzeciwiała. Potrzebowała tego.
Byłem gotowy poczekać. Być blisko niej, dopóki nie zaleczy ran i czekać. W końcu w czekaniu miałem już wprawę. Tym razem jednak nie odpuszczę tej szansy od losu.